Polska broń pancerna - informacje

First topic message reminder :

Witam.


W tym wątku przedstawiam dotychczas zebrane informacje o polskiej broni pancernej używanej przez WP, LWP oraz PSZ. Informacje są zbierane nie tylko przeze mnie, ale przede wszystkim przez wielu innych użytkowników tego forum; z wielu źródeł, zarówno książek, jak i stron internetowych. Zbiór zawiera pojazdy przed i powojenne. Życzę miłej lektury.


Spis treści:

Pojazdy gąsienicowe:

Czołg "X"
TK-1
TK-2
TK-3
TK-3 z nkm wz.30 kal. 13,2 mm
TK-3 z nkm FK-A kal. 20 mm
TK-F
TK-W
TK-S
TK-S z nkm FK-A kal. 20 mm
TK-S z działem Puteaux SA-18 kal. 37 mm
TK-SB
TK-D
TK-SD wariant 1
TK-SD wariant 2
Renault FT-17 i FT-17 CWS
Renault FT-17M "Hanuś"
Renault M26/27
Renault M26/27 wz.32
Renault R-35 z działem wz.37
Pavesi-Ansaldo Polonia
WB-3
WB-10
KRISNA
Teoya Omiqui
Czołg-traktor wz. 30
Czołg Czerwińskiego
Czołg bojowy wz./31 dwuwieżowy
Czołg bojowy wz./31 jednowieżowy
7T dwuwieżowy
7T jednowieżowy
Drezyna Pancerna wz. 30
V/7TP wariant 1
V/7TP wariant 2
7TP dwuwieżowy
7TP jednowieżowy
7TP/C7P
7TP wz.39 BBTBr.Panc.
7TP wzm. PZInż.
7TP przeciwlotniczy
C7P z działem Bofors wz. 36 kal.40 mm
C7P z działem kal. 75 mm
10TP
Czołg Lekki Polski (1937)
Czołg Lekki Polski (1938)
12TP (1938)
12TP (1939)
22TP K.S.U.S. I
25TP K.S.U.S. II
23TP BBTBr.Panc. projekt 1
23TP BBTBr.Panc. projekt2
25TP BS PZInż.
PZInż. 130
PZInż. 140
PZInż. 180
PZInż. 160
PZInż. 161
T-34-85M1
T-34-85M2
T-34-85M3
T-34 z nadbudową SU-76M
T-34-85 z działem kal. 88 mm
T-34-85 z działem kal. 100 mm
T-44
T-54, A, AD, AM, AM1
T-54A z turbiną gazową
T-54A z ekranami pancernymi
T-54A z automatem ładowania
T-55, A, M, U, AD1
T-55 WITPiS
M 100
HM-45
IS-2/88
Automotive Gun Carriage 1940
Improved Automotive Gun Carriage 1941
Improved Automotive Gun Carriage 1943
PT-76, PT-76b
A27M Cromwell z PSZ
Czołg Ryszarda Lewandowskiego
Czołgi André Poniatowskiego
Czołgi Stanisława Lema
[/list]

Inne pojazdy:

   Inne radzieckie pojazdy pancerne w LWP cz. I
   Inne radzieckie pojazdy pancerne w LWP cz. II
   Czołgi brytyjskie w WP i PSZ cz. I
   Czołgi brytyjskie w WP i PSZ cz. II
   Czołgi amerykańskie w PSZ cz.I
   Czołgi amerykańskie w PSZ cz.II
   Czołgi francuskie w WP i PSZ
   Pojazdy zdobyczne

Inne:

   Kamuflaże, oznakowanie i napisy w WP, AK i ZWZ 1918-1945 r.
   Kamuflaże, oznakowania i napisy w LWP 1943-1968 r.
   Kamuflaże, oznakowania i napisy w PSZ 1939-1946 r.
   Źródła informacji o polskiej broni pancernej i sprzęcie

T-34/88

Według raportu amerykańskiego wywiadu około 1955 roku w Polsce pracowano nad modernizacją posiadanych czołgów T-34/85. Modernizacja polegała na przezbrojeniu tych maszyn w produkowane w Hucie Stalowa Wola post-niemieckie działa KwK 36 kalibru 88 mm po uprzednich przeróbkach wieży. Według tego samego raportu w fabryce im. Józefa Stalina w Łabędach produkowano dziennie ok. 10 czołgów tej wersji.


Źródło:

T-34/85(100) (T-34/100)

Według raportu amerykańskiego wywiadu, w Polsce pracowano nad modernizacją czołgu T-34/85 pozwalającą zwiększyć siłę ognia posiadanych maszyn. Modernizacja ta polegała m.in na przezbrojeniu czołgów w działo kalibru 100 mm, oraz wymianę wieży.

Czołg miał być niższy, a wieża szersza niż w standardowym czołgu T-34/85. Pancerz wieży i boków kadłuba miały być nieco bardziej nachylone, a samo opancerzenie mieć dużo gładsze wykończenie. Główne uzbrojenie miało się składać z działa kalibru 100 mm nieznanego typu, którego lufa była nieco dłuższa i cięższa niż działo kalibru 85 mm. Z powodu zwiększenia kalibru działa zastosowano nowy mocniejszy lub wzmocniono istniejący oporopowrotnik..

Uzbrojeniem pomocniczym czołgu miały być 3 km-y. Jeden z przodu kadłuba, drugi w wieży sprzężony z armatą oraz trzeci km zamontowany w jarzmie w przedłużonej tylnej części wieży. Podobne rozwiązanie stosowano w radzieckich czołgach ciężkich serii KW i IS.

Czołg posiadał elektryczny mechanizm obrotu wieży z osobnym silnikiem przeznaczonym do tego celu. W razie awarii istniała możliwość obrotu wieżą ręcznie.

Silnik czołgu pozostał bez zmian względem oryginalnego T-34/85. Jedyną różnicą było zastosowanie nowej wysokociśnieniowej pompy oleju NK-10 w miejsce starszej NK-1.

Załoga składała się z 5 osób: dowódcy, kierowcy-mechanika, asystenta kierowcy-mechanika, działonowego i ładowniczego.

Czołgi T-34/85(100) miały zostać przydzielone niezależnym batalionom czołgów Wojska Polskiego, jednak z powodu słabości wieży jak i problemów ze zwiększonym odrzutem działa nie rozpoczęto produkcji tego modelu.

W jednym z raportów pojawia się informacja o pogrubieniu pancerza kadłuba do ok. 76 mm.

Nazwa T-34/85(100) nie jest nazwą oficjalną i powstała w celu odróżnienia od analogicznych projektów powstałych w ZSRR i w Czechosłowacji.



Źródło:

T-54, A, AD, AM, AM1, AM2 w LWP

W ZSRR równolegle do produkcji i ciągłych modernizacji bardzo udanego, lecz coraz bardziej przestarzałego, czołgu T-34/85 trwały prace nad jego następcą, który miał zachować wszystkie zalety poprzednika, posiadając jednocześnie silniejsze uzbrojenie i opancerzenie oraz szereg innych poprawek. Postanowiono w nowej konstrukcji zastosować armatę 100 mm z działa pancernego SU-100. Wcześniejsze próby zamontowania tego działa na czołgu T-34 nie powiodły się z powodu zbyt dużych rozmiarów armaty. Zakładanych oczekiwań nie spełnił również czołg T-44.

W 1945 r. w Biurze Konstrukcyjnym Zakładów nr 183 pod kierunkiem A. A. Morozowa podjęto prace nad nowym czołgiem oznaczonym jako "Obiekt 137". W 1946 r. zbudowano prototyp, który po przejściu badań technicznych i poligonowych przyjęto na uzbrojenie Armii Radzieckiej jako czołg T-54. Pierwsza odmiana pojazdu, nazwana T-54 model 1946, produkowana była w latach 1946-1949. Posiadała ona wieżę podobną wyglądem do wieży z czołgu T-44.

Druga wersja, oznaczona jako T-54 model 1949, miała nową półsferyczną wieżę z niewielkim wycięciem w tylnej części. Produkowano ją w latach 1949-1951.

Trzecia wersja opracowana w 1950 r. nazwana jako T-54 model 1951 posiadała nową półsferyczną wieżę charakterystyczną dla tego typu czołgu. Wóz ten produkowano w latach 1953-1955.

W 1955 r. dokonano modernizacji T-54 do wersji T-54A. Wóz ten posiadał stabilizator uzbrojenia w płaszczyźnie pionowej, przedmuchiwacz lufy oraz urządzenia noktowizyjne dla mechanika-kierowcy. Pojazd ten produkowano w latach 1955-1957.

W 1956 r. powstała kolejna wersja nazwana T-54B, która posiadała stabilizację uzbrojenia w dwóch płaszczyznach oraz noktowizyjne przyrządy celownicze.

Czołg T-54 miał klasyczny układ konstrukcyjny. Kadłub wykonano z walcowanych płyt pancernych o maksymalnej grubości 99 mm. Wieża w kształcie półsferycznym składała się z elementów odlewanych o grubości do 203 mm i stropu z blach pancernych. Pojazd podzielony był na trzy przedziały: kierowania, bojowy i napędowy.

W przedziale kierowania znajdowało się stanowisko mechanika-kierowcy (po lewej stronie) oraz zbiornik paliwa i część amunicji do armaty (po prawej stronie). Środkową część wozu, przykrytą obrotową wieżą, stanowił przedział bojowy. Znajdowały się tu stanowiska dowódcy czołgu i działonowego (z lewej strony) oraz ładowniczego (z prawej). W wieży zamontowane było uzbrojenie, przyrządy obserwacyjne i celownicze oraz środki łączności zewnętrznej i wewnętrznej.

W przedziale napędowym, zajmującym tylną część czołgu, umieszczono silnik wysokoprężny i układ przeniesienia mocy złożony z: przekładni pośredniej, wielotarczowego sprzęgła głównego, skrzyni biegów o 5 przełożeniach do jazdy w przód i jednym w tył, dwóch mechanizmów skrętu i dwóch przekładni bocznych. Układ bieżny składał się z dziesięciu podwójnych kół nośnych zawieszonych niezależnie na wahaczach i wałkach skrętnych, dwóch kół napinających z przodu i dwóch kół napędzających z tyłu. Gąsienice metalowe złożone z 90 ogniw każda.

Zasadnicze uzbrojenie obejmowało: 100 mm armatę D-10TG sprzężoną z 7,62 mm karabinem maszynowym stabilizowane w płaszczyźnie pionowej, umieszczone w wieży, kursowego karabinu maszynowego w kadłubie i przeciwlotniczego 12,7 mm wielkokalibrowego karabinu maszynowego zamocowanego na stropie wieży (przy włazie ładowniczego). Czołg posiadał celownik przegubowy TSz-2A-22 o powiększeniu 3,5x i 7x. Dowódca czołgu posiadał przyrząd obserwacyjny TPK-1 i cztery peryskopy. Działonowy i ładowniczy mieli do dyspozycji po jednym peryskopie, a mechanik-kierowca dwa peryskopy oraz noktowizor TWN-1 do jazdy w nocy. Środki łączności stanowiła radiostacja typu R-113 o zasięgu do 20 km i czołgowy telefon wewnętrzny typu R-120. Czołg posiadał półautomatyczny system przeciwpożarowy, dwie świece dymne BDSz oraz wyposażenie do pokonywania przeszkód wodnych po dnie.

15 lipca 1955 r. Polska zakupiła licencję czołgu T-54A. Producentem czołgu zostały Zakłady Mechaniczne "Bumar-Łabędy" w Gliwicach, które wcześniej produkowały czołgi T-34/85. W 1958 roku podjęto w kraju produkcję licencyjną czołgów średnich T-54A. Podobnie jak w przypadku T-34/85 już w okresie przygotowań do produkcji  wprowadzono szereg ulepszeń techniczno-technologicznych określanych mianem polonizacji konstrukcji. W tym samym okresie rozpoczęto prace nad przystosowaniem tego czołgu do pokonywania głębokich przeszkód wodnych po dnie oraz do działania na terenie skażonym . Poza tym przygotowywano projekt czołgowego dalmierza z automatycznym przekazywaniem nastaw do celownika, co miało zwiększyć szybkostrzelność i skuteczność prowadzenia ognia z armaty. Potem prace badawcze rozszerzono o urządzenia do ochrony czołgu przed napalmem i pociskami kumulacyjnymi, oraz opracowano konstrukcję pocisku armatniego o zwiększonej sile przebicia pancerza.
W tym okresie przystąpiono również do opracowania wersji specjalnych czołgu T-54A. Pierwszą odmianą specjalna był czołg dowódczy T-54AD. Wóz ten wprowadzono do uzbrojenia  Wojska Polskiego. Opracowywano też czołg saperski. Projekt ten nie został jednak ukończony, a uzyskane rezultaty prac nad wyposażeniem inżynieryjnym wykorzystano przy opracowaniu podobnego wozu na bazie czołgu T-55A.
Oprócz prac związanych z modernizacją i opracowaniem nowych pojazdów pancernych, w drugiej połowie lat  50. prowadzono także prace  perspektywiczne. Należały do nich m.in.: opracowanie czołgowej turbiny gazowej o mocy 850KM, którą zamierzano wykorzystać  do napędu czołgu T-54A, studia nad czołgową transmisją hydromechaniczną, pracę nad zawieszeniem hydro pneumatycznym, opracowanie systemu kierowania ogniem dla czołgu, urządzeń do stabilizacji armaty oraz pracę nad urządzeniem do samo okopywania czołgu.

W latach 60. i 70. Kontynuowano prace modernizacyjne nad czołgami T-54 i T-55 produkowanymi w kraju. Prace te realizowane w oparciu o badania prowadzone przez Wojskowy Instytut Techniki Pancernej i Samochodowej (WITPiS) w Sulejówku, który analizował eksploatację tych czołgów w jednostkach wojskowych i określał zakres niezbędnych modernizacji.

Wersje produkowane w Polsce:

T-54A - produkowany w latach 1958-1964

Zakres modernizacji T-54AD:
- wyposażono w dodatkową radiostację
- agregat prądotwórczy umożliwiający pracę na środkach łączności przy wyłączonym silniku

Zakres modernizacji T-54AM:
- zwiększona pojemność zbiornika paliwa z 812 do 1252 litrów.

Zakres modernizacji T-54AM1:
- wprowadzono obrotową podłogę wieży
- zwiększono jednostkę ognia
- zabudowano nową chłodnicę
- zmodernizowano przekładnię pośrednią
- zmodernizowano skrzynię biegów
- zwiększono pojemność układu paliwowego z 1252 do 1540 l
- przystosowano do przekraczania głębokich przeszkód wodnych po dnie

Zakres modernizacji T-54AM2:
- zamontowano stabilizację uzbrojenia w pionie i poziomie
- nowy mechanizm obrotu wieży
- zwiększono jednostkę ognia
- zmodyfikowano silnik do standardu W-55
- zamontowano nową chłodnicę o zwiększonym wydatku cieplnym
- zmodernizowano filtr powietrza
- założono nowy układ zasilania paliwem - zbiornik paliwa-zasobnik amunicyjny
- zmodyfikowano układ wydechowy
- zamontowano nowe planetarne przekładnie boczne
- hydrauliczne wspomaganie układu kierowania HK-10
- wzmocniono koła nośne
- zmodyfikowano urządzenia filtrowentylacyjne
- zmodyfikowano termiczny system dymotwórczy TAD



Galeria:

Informacje zdobyte dzięki:
Rozkoszniaczek
ksz413
Cezar328

Źródło:

T-54A z turbiną gazową


We wczesnych latach PRL prowadzono prace nad turbiną gazową o mocy 850 KM, którą można by zastosować jako napęd dla czołgów T-54. Prac ostatecznie nie ukończono, ale czołg, który by powstał byłby bardzo ciekawą konstrukcją. Z powodu zwiększonych gabarytów jednostki napędowej, systemów jej chłodzenia i modyfikacji układu przeniesienia napędu, tył czołgu musiałby zostać wydłużony i przekonstruowany.

Przy zastosowaniu takiego napędu polskie T-54 osiągałyby zwrotność porównywalną z niemieckim Leopardem 1, gdyż stosunek mocy do masy wynosiłby ok. 23 KM/t (przy 20,75 KM/t podstawowej wersji Leoparda 1).

T-54A z ekranami pancernymi

W okresie PRL pracowano nad udoskonaleniem ochrony czołgu przed przeciwpancernymi pociskami kumulacyjnymi poprzez zastosowanie różnego typu ekranów ochronnych. Jednym z owoców tych prac był T-54AE, który chroniony był za pomocą ekranów z blachy pancernej po bokach kadłuba, ekranów wykonanych z siatki drucianej na wieży i dodatkowych płyt pancernych z przodu kadłuba.

Niestety brak szczegółowych informacji na temat prototypu.

T-55, A, M, U, AD1 w LWP

Czołg powstał przez modernizację czołgu T-54. Produkowany w latach 1958-1981. Głównym uzbrojeniem czołgu jest armata D-10T kal. 100 mm stabilizowana w dwóch płaszczyznach. Produkowany w ZSRR, a także na licencji w Czechosłowacji i Polsce. Czołg T-55 był ówcześnie jedną z najlepszych konstrukcji w swojej klasie. W latach 80. XX wieku był wykorzystywany przez siły zbrojne 38 państw. Wycofany z polskiej armii w 2002 r. Czołg T-55 produkowany był również w Chinach przez firmę Norinco pod nazwą Typ 59. Liczba wszystkich wyprodukowanych na świecie czołgów T-54/T-55 przekracza 95 000 egzemplarzy i przewyższa liczbę wszystkich czołgów innych typów wyprodukowanych na świecie po II wojnie światowej.

Czołg T-55, podobnie jak T-54, miał klasyczny układ konstrukcyjny. Kadłub wykonano z walcowanych płyt pancernych o maksymalnej grubości 99 mm. Wieża w kształcie półsferycznym składała się z elementów odlewanych o grubości do 203 mm i stropu z blach pancernych. Wnętrze kadłuba i wieży wyłożone było wykładziną antyradiacyjną ograniczająca promieniowanie przenikliwe. Pojazd podzielony był na trzy przedziały: kierowania, bojowy i napędowy.

W przedziale kierowania znajdowało się stanowisko mechanika-kierowcy (po lewej stronie) oraz zbiornik paliwa i część amunicji do armaty (po prawej stronie). Środkową część wozu, przykrytą obrotową wieżą, stanowił przedział bojowy. Znajdowały się tu stanowiska dowódcy czołgu i działonowego (z lewej strony) oraz ładowniczego (z prawej). W wieży zamontowane było uzbrojenie, przyrządy obserwacyjne i celownicze oraz środki łączności zewnętrznej i wewnętrznej.

W przedziale napędowym, zajmującym tylną część czołgu, umieszczono silnik wysokoprężny i układ przeniesienia mocy złożony z: przekładni pośredniej, wielotarczowego sprzęgła głównego, skrzyni biegów o 5 przełożeniach do jazdy w przód i jednym w tył, dwóch mechanizmów skrętu i dwóch przekładni bocznych. Sterowanie mechanizmami skrętu za pomocą układu kierowania z wspomaganiem hydraulicznym typu HD-45. Układ bieżny składał się z dziesięciu podwójnych kół nośnych zawieszonych niezależnie na wahaczach i wałkach skrętnych, dwóch kół napinających z przodu i dwóch kół napędzających z tyłu. Gąsienice metalowe złożone z 90 ogniw każda.

Zasadnicze uzbrojenie obejmowało: 100 mm armatę sprzężoną z 7,62 mm karabinem maszynowym, stabilizowane w płaszczyźnie pionowej i poziomej, umieszczone w wieży oraz przeciwlotniczego 12,7 mm wielkokalibrowego karabinu maszynowego zamocowanego na stropie wieży (przy włazie ładowniczego). Czołg posiadał dzienny celownik przegubowy typu TSz-2B-32P o powiększeniu 3,5x i 7x oraz nocny celownik peryskopowy typu TPN-1-22-11 o powiększeniu 5,5x. Dowódca czołgu dysponował przyrządem obserwacyjnym TPKU-2B i czterema peryskopami. W nocy, w miejsce przyrządu TPKU-2B montowano aktywny noktowizor TKN-1. Działonowy i ładowniczy mieli do dyspozycji po jednym peryskopie, a mechanik-kierowca dwa peryskopy oraz noktowizor TWN-2 do jazdy w nocy. Środki łączności stanowiła radiostacja typu R-123 o zasięgu do 20 km i czołgowy telefon wewnętrzny typu R-124. Czołg posiadał półautomatyczny system przeciwpożarowy typu "Rosa", układ ochrony przeciwatomowej z rentgenometrem DP-3B, urządzenie dymotwórcze TAD do stawiania zasłon dymnych oraz wyposażenie do pokonywania przeszkód wodnych po dnie.

Licencję czołgu T-55 zakupiono w 1964 r. Jego produkcję podjęły Zakłady Mechaniczne Bumar-Łabędy w miejsce wcześniej produkowanych czołgów T-54. W 1968 r. podjęto produkcję nowego modelu T-55A, a następnie jego wersji dowódczej T-55AD. Produkcja czołgu kontynuowana była do 1981 r. Ogółem wyprodukowano ok. 5000 pojazdów wszystkich wersji. Podwozie czołgu T-55 wykorzystano do opracowania wozu zabezpieczenia technicznego WZT-2 oraz mostu towarzyszącego BLG-67.

Czołgi T-55 produkowane były nie tylko na potrzeby armii polskiej. Znaczna ich część przeznaczona była na eksport i to nie tylko do państw Układu Warszawskiego ale także do państw zaprzyjaźnionych, zwłaszcza z Bliskiego Wschodu. Produkowane w Polsce pojazdy cieszyły się bardzo dobrą opinią i były wyżej oceniane od czołgów tego samego typu produkowanych w ZSRR. W latach siedemdziesiątych czołgi te były polskim hitem eksportowym.

Czołgi T-55 eksploatowane w Wojsku Polskim w połowie lat 70. zmodernizowano do wersji T-55M, zbliżonej standardem do czołgu T-55A.

Wersje produkowane w Polsce:

T-55 – produkowana w latach 1964-1968
T-55A – produkowana w latach 1968-1981

Zakres modyfikacji T-55A:
- uzbrojenie w wielkokalibrowy przeciwlotniczy karabin maszynowy DSzK kalibru 12,7mm
- przystosowano silnik do pracy na różnych paliwach
- wprowadzono hydrauliczne wspomaganie układu kierowniczego HK-10 a później HD-45
- zamontowano przeciwwstrząsowe siedzisko mechanika-kierowcy
- wzmocniono zawieszenie

T-55M - unifikacja T-55 do standardu T-55A

Zakres modyfikacji T-55M:
- zmodyfikowany układ wydechowy
- nowa prądnica
- wzmocnione sprzęgło główne
- zmodernizowane mechanizmy skrętu
- nowe amortyzatory
- wzmocnione łożyska przednich kół nośnych
- nowa radiostacja
- nowy telefon wewnętrzny
- hydrauliczne wspomaganie układu kierowniczego typu HD-45
- nowe ergonomiczne siedzisko mechanika-kierowcy
- system ochrony przed napalmem

T-55U - unifikacja T-54 do standardu T-55A. Występowała także pod wcześniejszą nazwą T-54AM2
T-55AD1 - czołg dowódczy

Zakres modernizacyjny T-55AD1:
- wszystko to co w T-55A
- dodatkowa druga radiostacja
- agregat prądotwórczy

Wersje produkowane w Polsce (nie nadające się do WoT):

T-55AD2 - czołg dowódczy
T-55AM - czołg z systemem kierowania ogniem Merida
T-55AD1M - czołg dowódczy
T-55AD2M - czołg dowódczy
T-55AMS - czołg saperski


Galeria:

Informacje zdobyte dzięki:
Rozkoszniaczek
ksz413

T-55 WITPiS

Niewiele wiadomo na temat tego czołgu. Znamy jedynie jego wygląd dzięki znalezionym zdjęciom przez RazNaRok.

Standardowy czołg T-54/55 został wyposażony w dodatkowe ekrany przeciw-kumulacyjne po bokach kadłuba z blachy zamontowane na zawiasach. Z przodu kadłuba znajduje się dodatkowy fartuch osłaniający dolną część kadłuba z kolei na górnej części kadłuba znajduje się 8-częściowa osłona przypominająca swego rodzaju metalowe "skrzynki" puste w środku, co sugerują dwie przestrzeliny. Przód wieży osłaniany był z kolei przez osłonę wykonaną z siatki metalowej na stalowym szkielecie. Z przodu kadłuba znajduje się też dodatkowy podwójny reflektor.


Dane:
Producent: Zakłady Mechaniczne w Łabędach "Łabędy"
Typ pojazdu: czołg średni
Trakcja: gąsienicowa
Załoga: 4

Dane techniczne:
Silnik: silnik wysokoprężny, 12-cylindrowy W-55 o mocy 580 KM przy 2000 obr./min.
Transmisja: mechaniczna
Poj. zb. paliwa: 680 l + 280 l
Pancerz: z płyt pancernych, spawany:
Kadłub: 99 mm (przód) + ekrany pk, 80 mm (bok) + krany pk, 45 mm (tył)
Wieża: 290 mm (przód) + ekrany pk, 108 mm (bok), 108 mm (tył)

Długość: 9 m
Szerokość: ok. 3,4 m
Wysokość: 2,35 m
Prześwit: 0,43 m
Masa: ok. 37.000 kg
Moc jedn.: ok. 16, KM/t
Nacisk jedn. na grunt.: ok. 0,83 kg/cm2

Osiągi:

Prędkość: 50 km/h
Zasięg: 500 km (po drodze), 290 km (w terenie)

Pokonywanie przeszkód:
Brody (głęb.): 1,4 m
Rowy (szer.): 2,7 m
Ściany (wys.): 0,8 m
Kąt podjazdu: 30º

Historia:
Prototypy: 196X
Produkcja: brak
Egzemplarze: 1 prototyp

Konfiguracja

Wieża
T-55 WITPiS

Uzbrojenie:
D-10T2G kal.100 mm

Silnik:
W-55, 580 KM

Radiostacja:
R-123

Zawieszenie:
T-55 WITPiS

Galeria

Informacje zdobyte dzięki:
RazNaRok

Źródło:

JS-2/88

We wczesnych latach powojennych prowadzono prace koncepcyjne nad modernizacją pojazdów będących w służbie LWP. Jeden z projektów obejmował przezbrojenie czołgu ciężkiego JS-2 w działo KwK 43 L/71 będące uzbrojeniem czołgu Tiger II.

Istniał tylko w formie projektu.



Informacje zdobyte dzięki:
bolo99

Źródło:

PT-76, B w LWP

Po zakończeniu II wojny światowej powrócono w ZSRR do zagadnienia budowy czołgów lekkich. Miały one być używane w oddziałach rozpoznawczych i z tego powodu musiały być to czołgi pływające, zdolne do pokonywania przeszkód wodnych wprost z marszu. W końcu lat 40. XX wieku powstało wiele prototypów takich wozów. Za najbardziej udany uznano "obiekt 740" opracowany w 1950 roku przez inż. N. Szaszmurina z instytutu WNII-100 w Leningradzie (doświadczalnej filii Zakładów Czelabińskich CzTZ). Wóz ten odznaczał się najprostszą konstrukcją, najlepszymi własnościami nawigacyjnymi i największymi możliwościami pokonywania terenu bagnistego. W wodzie napędzany był pędnikami hydrodynamicznymi – zupełną nowością w tym czasie.
Czołg został przyjęty 6 sierpnia 1951 na uzbrojenie Armii Radzieckiej pod oznaczeniem PT-76.

W toku produkcji czołg był wielokrotnie modernizowany. W 1957 roku armatę D-56T z hamulcem wylotowym typu reakcyjnego, stosowaną w pierwszych seriach, zastąpiono ulepszonym działem D-56TM z dwukomorowym hamulcem typu aktywnego i przedmuchiwaczem lufy. Wysokość kadłuba zwiększono o 130 mm. Zmodernizowano też przyrządy obserwacyjne i inne wyposażenie (kierowca otrzymał noktowizor).

Od roku 1959 produkowano wersję zmodernizowaną, noszącą oznaczenie PT-76B. Zastosowano w niej armatę D-56TS wyposażoną w układ stabilizacji armaty. Czołg wyposażono w układ ochrony przed bronią masowego rażenia i dodatkowe zbiorniki paliwa (jeden wewnętrzny i dwa płaskie zewnętrzne), co zwiększyło ich pojemność do 580 l. W późniejszym czasie dalszym ulepszeniom podlegało wyposażenie czołgów, a wcześniejsze maszyny modernizowano z nowymi elementami. Od 1967 roku karabin maszynowy SGMT zamieniano na PKT tego samego kalibru. Czołgi PT-76 produkowano do 1967 roku, łącznie zbudowano ich ok. 5000.

Wojsko Polskie używało PT-76 w Jednostkach Obrony Wybrzeża, a także w pododdziałach rozpoznawczych wojsk zmechanizowanych i pancernych. Dostawy sprzętu rozpoczęto w 1957 roku. W roku 1989 pozostawało w służbie jeszcze 30 sztuk czołgu, po czym zostały wycofane z linii.

Polscy konstruktorzy dokonali modernizacji czołgu.

Zakres modernizacji PT-76:
- zamontowanie nowych włazów w stropie wieży.
- zamontowanie obrotnicy z wielkokalibrowym karabinem maszynowym DSzK kalibru 12,7mm
- wyposażenie w urządzenia noktowizyjne
- przystosowanie sinika do pracy na różnych paliwach
- zwiększenie pojemności zbiorników paliwa
- poprawienie pływalności
- montaż stabilizatora uzbrojenia STP-2P "Zorza"


Galeria:

Informacje zdobyte dzięki:
Nagano_PL
Rozkoszniaczek

Źródło:

A27M Cromwell z PSZ

W Polskich Siłach Zbrojnych na zachodzie polscy pancerniacy używali wielu typów alianckiego uzbrojenia, jednym z nich były czołgi A27M Cromwell. W trakcie walk w latach 1944-45 okazało się, że opancerzenie tych czołgów jest niewystarczające, co próbowano zrekompensować montażem dodatkowych ogniw gąsienic (mimo kategorycznego zakazu gen. Montgomery`ego).

Gąsienice dospawano na przedniej części kadłuba, a także na przodzie i bokach wież, co w uratowało życie niejednej załodze.

W polskich jednostkach stosowano również modyfikację polegającą na usunięciu blokady obrotów silnika Rolls-Royce Meteor, co umożliwiało rozpędzenie maszyny do ok. 80 km/h.

Czołg Ryszarda Lewandowskiego

Jeden z 12 projektów wozów bojowych znalezionych przez Wargaming na Wojskowej Akademii Technicznej.

Czołgi księcia André Poniatowskiego

Książę André Poniatowski był Francuzem polskiego pochodzenia. Projektował czołgi na rzecz francuskiej armii w latach `30.

Poniatowski G1P

Projekt czołgu średniego.


Galeria:

Źródło:


SEAM 220 ton

Projekt czołgu super-ciężkiego.

W lutym 1940 roku w Société d`Études et d`Application Mécanique (SEAM) zaprezentowano projekt czołgu super-ciężkiego autorstwa polskiego inżyniera: księcia André Poniatowskiego. Był to naprawdę gigantyczny pojazd, kadłub miał mieć szerokość ponad 5 metrów i długość 12 metrów, przy masie sięgającej 220 ton, jako napęd przewidziano dwa silniki Hispano o mocy 925 KM każdy, z transmisją benzynowo-elektryczną (znaną z czołgu FCM F1). Projekt próbowano zareklamować tym, że stosunek wymiarów kadłuba ułatwiał sterowanie maszyną. Do transportu pojazd miał być dzielony na 2 części wzdłuż kadłuba. 20 kwietnia 1940 roku francuskie Ministerstwo Obrony odrzuciło projekt.



Źródło:

Czołgi Stanisława Lema


Pancernik (Czołg Lema, Czołg "P")

Koncepcja czołgu superciężkiego.

W okresie 1940-41 S. Lem pracuje jako spawacz w zakładzie rozbiórki czołgów, gdzie najpewniej dzięki zdobytemu doświadczeniu wpada na pomysł stworzenia czołgu superciężkiego zdolnego przełamać każdy opór. Prawdopodobnie w 1944 roku pisze list przedstawiający szkic tej maszyny do jednego z biur Armii Czerwonej, gdzie pomysł nie zostaje z miejsca odrzucony.

Ogółem uzbrojeniem miało być najpewniej działo 155 wz. 40 - najnowocześniejsze znane w przedwojennej Polsce lub jego odpowiednik.



Galeria:

Informacje zdobyte dzięki:
GrumpyStranger