Dziwadła Hobarta: Innowacyjne projekty czołgów, które odegrały dużą rolę w D-Day

6 czerwca 1944 r. w Normandii, we Francji, siły alianckie rozpoczęły operację „Overlord”, największą morską operację ofensywną w historii wojskowości. Pomimo niesprzyjającej pogody i dobrze okopanego wroga, żołnierze szturmowali plaże w trudnych warunkach, walczyli dzielnie i zabezpieczyli pięć głównych plaż. Plan zrealizowano z powodzeniem, osiągając jego główny cel: ustanowienie przyczółków we Francji i otwarcie drugiego frontu przeciwko państwom Osi. W jedenaście miesięcy po inwazji Niemcy złożyły bezwarunkową kapitulację, a II Wojna Światowa w Europie dobiegła końca.

Dziwadła Hobarta to poważna sprawa

Operacja w Normandii nie była pierwszą inwazją morską Aliantów na okupowaną przez Niemcy Francję. W sierpniu 1942 roku „Rajd na Dieppe” (operacja „Jubilee”) zakończył się sporymi stratami po tym, jak ich siły tymczasowo przejęły port na około sześć godzin. Operację przeprowadzono na zachód od przyszłych stref lądowania w D-Day i był to sprawdzian przed prawdziwą inwazją na Europę. Alianccy dowódcy odebrali cenną lekcję – przede wszystkim do takich działań czołgi inwazyjne musiały zostać zmodyfikowane, bo większość pojazdów mechanicznych została zniszczona lub przejęta.

Wtedy w kręgu osób odpowiedzialnych za planowanie pojawił się generał major Percy Hobart, inżynier wojskowy dowodzący podczas II Wojny Światowej brytyjską 79. Dywizją Pancerną. Grupa, którą zebrał Percy, zaprojektowała zestaw specjalistycznych modyfikacji czołgów alianckich, które miały im umożliwić pokonanie umocnień brzegowych. Wkrótce owoce ich pracy zaczęto nazywać „Dziwadłami” Hobarta. Na przykład czołgi Churchill wyposażono w moździerze i ogromne metalowe pomosty, mogące służyć za mobilną rampę czy most, a na Shermanach zamontowano obrotowe trały, które miały detonować miny i niszczyć zapory z drutu kolczastego. Te innowacyjne modyfikacje były kluczowym elementem, który umożliwił przełamanie niemieckich linii obronnych w Normandii, co znacząco przyczyniło się do sukcesu lądowań D-Day i w ogólniejszym znaczeniu – do wysiłku wojennego Aliantów.